در این پروژه تنوع و جزئیات غیر ضروری کاهش یافته است تا به جنبه هایی مانند نور طبیعی، نماها، نسبت و ترکیب حجم نیز توجه شود. هدف اصلی در پروژه این بود که طراحان این پیچیدگی ها را اصلاح کنند، اما دسترسی به خلوص کار چندان ساده و آسان نبود. سازماندهی فضای داخلی با توجه به نمای پارک و جلوگیری از دید سازماندهی شد. نکته تأثیرگذار دیگر نیز پتانسیل عملکرد تراس به عنوان فضای انعطاف پذیر در رابطه با فضاهای داخلی و خارجی بود. در نتیجه این ساختمان به عنوان یک مجموعه ای منسجم بود که دارای فضاهای باز، نیمه بسته و بسته تصور می شد. هر یک از مناطق در داخل فضا به خوبی با طبیعت ادغام می شود. به علاوه پنجره های آن در سمت شرق و جنوبی اش امکان ورود نور و تهویه مناسب به داخل خانه را فراهم می آورد. راه پله ها نیز قسمت های خصوصی و عمومی فضا را از یکدیگر جدا ساخته و ارتباط بین طبقات را با بافت گرم خود تقویت می کند. این مجتمع محیطی دنج را برای زندگی فراهم می آورد، که افراد می توانند از فعالیت های مختلفی برخوردار شوند. نمای ساختمان نیز نمایانگر فضای داخلی آن می باشد. نمای سفید در میان تمام حجم های قهوه ای قدیمی اطراف چشم نواز به نظر می رسد. در متریال نما، با استفاده از یک ریتم با الگویی گرافیکی از فریم های عمودی استفاده می شود.