تبدیل خانه های حیاط دار به آپارتمان های کوچک و محدود شهری باعث می شود تا ساکنین شهر برای فرار از مشکلات روزانه  زندگی شهری، به حومه شهر پناه ببرند. برای مدت طولانی،ویلاهای شهرهای شمال ایران، فرصت های زندگی متفاوتی را برای این افرادی که از شهر گریزان شده اند، ایجاد کرده است. با این حال، رشد کلیشه های لوکس از یک سو، و مقررات شهرداری از سوی دیگر حیاط ها به عنصری تزئینی و یا فقط پارکینگ تبدیل شده اند. در حالی که این فضاها می توانند یک پایه ای برای فعالیت های روزانه خانواده در میان طبیعت باشد. چالش اصلی این پروژه تغییر این روند متعارف ویلاها و به حداکثر رساندن استفاده از زمین و طبیعت موجود با تشکیل فضاهای باز و بسته مجاور مقادیر یکسان بود. ایده اصلی پروژه جایگزینی الگوی حیاط های تزئینی با حیاط های کاربردی بود که به بخش های خصوصی و عمومی خانه متصل می شد. برای درک این ایده، فضاهای باز حیاط، مانند یک عضو سیال تمام فضاهای خالی را پرکرده و در نتیجه استانداردهای زندگی ساکنین را تغییر داده است. این استراتژی منجر به ساخت لایه های مختلف داخلی و خارجی در فضای باز می شود. این فضاها شامل جلو حیاط، میانه حیاط، حیاط داخلی و حیاط پشته می باشد.