طراحی پارامتریک سبکی نوین و تکامل یافته از معماری است. فرایندی است که مبتنی بر تفکر الگوریتمی می باشد. این طراحی امکان بیان پارامترها و قوانینی را می دهد، که در کنار هم ، رابطه بین هدف طراحی و نتیجه طراحی را تعریف می کنند. معماری پارامتریک از طراحی های منظم قدیمی و نظم حاکم بر معماری مدرن فراتر رفته است و برای طراحی سازه های پیچیده و در عین حال نظام مند استفاده می شود. معماری پارامتریک از تکرار اجزای ساده دوری می کنند. اصطلاح پارامتریک از ریاضیات (معادله پارامتری) سرچشمه می گیرد و به استفاده از پارامترهای خاص یا متغیرهایی اطلاق می شود که می توانند برای دستکاری یا تغییر و بهبود نتیجه نهایی یک معادله یا سیستم ویرایش شوند. در حالی که امروزه این اصطلاح در سیستمهای طراحی محاسباتی مورد استفاده قرار می گیرد ، مواردی از کاربرد این سیستم های مدرن در آثار معماران برجسته ای همچون آنتونی گائو وجود دارد که از مدل های آنالوگ پارامتریک برای کاوش در فضای طراحی استفاده می کرده است. استفاده از معماری پارامتریک باعث سهولت کار طراحی در مدلسازی سه بعدی می گردد. از طرف دیگر پارامتریک به معمار آزادی عمل بیشتری می بخشد و همچنین سرعت طراحی را بالا می برد بدون اینکه کوچکترین تاثیر نامطلوبی بر روی کیفیت بگذارد. معماری پارامتریک بر اساس شرایط و عوامل محیطی متغیر است .پیچیدگی این سبک از طراحی با وجود بهره مندی از الگو و نظم هندسی، جذابیت این سبک معماری را دو چندان کرده است.