یکی از دغدغه های موجود در معماری معاصر ایران که مرتبط با مباحث فرهنگی است و نمود آن در شهر کرج بیش تر از سایر مناطق دیده می شود، ایجاد حریم خصوصی توسط پنجره ها است. بدین صورت که این پنجره ها گاهی توسط سه لایه پرده بسته می شوند که این خود باعث وارد آسیب هایی به بهره بردار و همچنین فضای معماری می شود. بنابراین این خود به چالشی برای طراحان تبدیل شد و آن ها به دنبال ارائه راه حلی برای این مشکل که پرده ها بواسطه ی این که مانع ورود نور به فضای داخل و بهره مندی از چشم انداز فضای بیرون می شوند، بودند. بار اصلی این اندیشه را تراس ها، بخشی از نشیمن و همچنین حمام های شیشه ای که در نمای اصلی ساختمان جا گرفته اند، به دوش می کشند. به این صورت که بازی نور و سایه و پر و خالی تیغه‌های عمودی در طرح، بدون اشراف از سمت واحدهای مشرف به بنا، باعث می شود تا افراد در داخل منزل از چشم انداز های خوبی بهره مند گردند و همچنین نور خورشید در طول روز به فضای داخلی  بتابد و حس زنده بودن را به ساختمان مسکونی باران بیافزاید. تراس های کاربردی در میان آشپزخانه و نمای اصلی ساختمان قرار گرفته و به فضایی نیمه خصوصی برای ایجاد تعامل تبدیل شده و همچنین از محرک‌های طبیعی چون نور و آفتاب، باد، بو و غیره بهره مند می گردند. این تعامل بصری در دیواره معبر اصلی و ورودی ساختمان نیز با یک محور که از پیاده‌ رو تا انتهای پروژه در فضای باز، نیمه‌ باز و بسته به ترتیب تعاریف متفاوتی به خود می‌گیرد نیز برقرار می‌باشد.